Η Βιολέτα ξύπνησε το απόγευμα. ΄Εγραψε ένα σημείωμα για το κλειδί που είχε βρει και βγήκε από το διαμέρισμά της με σκοπό να πάει στην είσοδο της πολυκατοικίας και να το τοιχοκολλήσει. Πάτησε το κουμπί και κάλεσε το ασανσέρ, όταν άκουσε μια γυναίκα να κλαίει με λυγμούς πίσω από την κλειστή πόρτα ενός διαμερίσματος στον όροφό της. Σ’ αυτό το διαμέρισμα έμεινε ένα ζευγάρι. Ο σύζυγος Μάνος και η γυναίκα του Μυρτώ. Ο Μάνος ήταν γύρω στα τριανταπέντε και η Μυρτώ δυο - τρία χρόνια μικρότερή του. Ωραία γυναίκα, πάντοτε κομψή και περιποιημένη. Δεν ήξερε πολλά πράγματα γι’ αυτούς, μόνο ότι δούλευαν νύχτα. Τους άκουγε καμιά φορά να γυρίζουν ξημερώματα. Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δε ζούσαν τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά, όσο σήμερα στα τσιμεντένια κλουβιά. Η Βιολέτα αποφάσισε να νικήσει την περιέργειά της και να μπει στο ασανσέρ, όταν τη σταμάτησε η φωνή του Μάνου.

- Παλιοπουτάνα, θα σε σκοτώσω! ΄Ηρθε η ώρα σου!

- Σκότωσέ με, αλλά εγώ με πελάτη δεν ξαναπάω!

Η Βιολέτα άκουσε θορύβους, πράγματα να εκτοξεύονται και τις απελπισμένες κραυγές της Μυρτώς. Δίστασε για λίγο και αποφάσισε να χτυπήσει το κουδούνι. Οι θόρυβοι σταμάτησαν απότομα. Η Βιολέτα επέμενε να χτυπάει το κουδούνι, όμως κανείς δεν της άνοιγε. Ασυναίσθητα σχεδόν, το χέρι της γλίστρησε στην τσάντα και έπιασε το κλειδί. Το έβαλε στην κλειδαριά και άνοιξε την πόρτα. Σιωπή. Η Βιολέτα προχώρησε και είδε το Μάνο να έχει κλεισμένο το στόμα της Μυρτώς με το χέρι του.

-Πως μπήκες εδώ μέσα; Με ποιο δικαίωμα; γαύγισε ο Μάνος αφήνοντας τη Μυρτώ η οποία έφερε φανερά τα σημάδια της κακοποίησης πάνω της.

Η Βιολέτα έδειξε το κλειδί. Ο Μάνος το άρπαξε.

-Φύγε αμέσως γιατί θα καλέσω την αστυνομία και θα τους πω ότι διέρρηξες το σπίτι μας!

Η Βιολέτα έριξε μια ματιά στη Μυρτώ, που ελάχιστα θύμιζε τη λαμπερή γυναίκα που συναντούσε στην είσοδο και το ασανσέρ.

-Σε χτύπησε;

Η Μυρτώ ξέσπασε σε λυγμούς.

-Να κοιτάς το σπίτι σου και να μην ανακατεύεσαι στα προσωπικά των άλλων, συνέχισε ο Μάνος

Η Βιολέτα πρόσεξε ότι η Μυρτώ κρατούσε το αριστερό της χέρι και φαινόταν να πονάει πολύ.

-Θέλεις να καλέσω το 166; ρώτησε η Βιολέτα για να εισπράξει το κλάμα της Μυρτώς, αλλά και την οργή του Μάνου που την έπιασε από το μπράτσο και την έσπρωξε προς την έξοδο του διαμερίσματος.

-΄Αντε κυρά μου, άδειασέ μας τη γωνιά επιτέλους!

Η Βιολέτα, μερικές μέρες πριν, ούτε που θα είχε διανοηθεί να παραβιάσει ξένο διαμέρισμα για οποιοδήποτε λόγο, αλλά και ούτε θα έχωνε τη μύτη της στις υποθέσεις των άλλων. Τώρα όμως το καθήκον και η συνείδηση, της ψιθύριζαν ότι δεν έπρεπε ν’ αφήσει αβοήθητη τη Μυρτώ.

- Θα καλέσω ασθενοφόρο είπε αποφασιστικά η Βιολέτα και κατευθύνθηκε προς το διαμέρισμά της για να τηλεφωνήσει. Ο Μάνος την πρόλαβε.

- Σου είπα να κοιτάς τη δουλειά σου!

Η Βιολέτα τον κάρφωσε με το βλέμμα.

-Προτιμάς να καλέσω την αστυνομία;

Ο Μάνος άφησε το χέρι της και η Βιολέτα μπήκε στο λίβινγκ ρουμ της. Κάλεσε το 166. Δε χρειαζόταν πια να τοιχοκολλήσει την ανακοίνωσή της στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είχε βρει τους ιδιοκτήτες του κλειδιού. Είχε ξεκλειδώσει την πόρτα που όφειλε να ξεκλειδώσει.

-΄Εγινε το θέλημά σου! ΄Εσκασα τις τριανταπέντε χιλιάδες ευρώ! τόνισε με έμφαση η Φαίη στο τηλέφωνο.

- Μπράβο!

- Το μνημείο θα είναι ένας οβελίσκος και θα έχει χαραγμένη τη φάτσα του παππού. Θα έχει ολόχρυσες λεπτομέρειες και χαραγμένα διάφορα τεκτονικά σύμβολα, που ο κόσμος θ’ αργήσει να κατανοήσει! ΄Ετσι μου είπαν!

-΄ Εκανες το καθήκον σου, Φαίη.

- ΄Ετσι νομίζω κι εγώ, τελικά! Γι’ αυτό δικαιωματικά πέρασα τη βραδιά μου με τον ΄Αρη.

-Στον ΄Αρη είσαι;

-Ναι! Αλλά εκείνος είχε μάθημα και έφυγε.

- Θα μείνετε στο διαμέρισμά του;

- Δεν ξέρω! Είναι λίγο στενάχωρα εδώ.

-Δεν πιστεύω να τον σπιτώσεις στη βίλα του άντρα σου στην Κηφισιά!

-Τι εκφράσεις είναι αυτές, Βιολέτα; ‘Ακου να τον σπιτώσω! Παύση ακολούθησε τη φράση της Φαίη. Δε βρίσκω όμως το λόγο να πάει χαμένη η βίλα. Μπορούμε να ζήσουμε εκεί. Όχι αμέσως, βιάστηκε να συμπληρώσει. Μετά από μερικούς μήνες. Να τηρήσουμε τα προσχήματα!

- Ο Άρης τι λέει;

-Δεν ξέρω. Δεν το συζητήσαμε ακόμα. Θα τον περιμένω να γυρίσει για να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

-Ωραία. Πρέπει να σ’ αφήσω γιατί χτυπάει το κουδούνι. Πάρε με να μου πεις τι αποφασίσατε, εντάξει;

Η Βιολέτα έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6. ΕΚΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΞ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ